دستگاه های تنفس مصنوعی که اخیرا مورد استفاده قرار گرفته اند ، دستگاه تنفس مصنوعی با حجم دوره ای نامیده می شوند . بدین معنا که دستگاه تنفس مصنوعی میزان معینی از هوا را به فرد منتقل می کند . حجم هوایی که به فرد داده می شود ، بر اساس عواملی شامل اندازه بدنی فرد ، سن و وضعیت بالینی وی تنظیم می شود . اگر شخص بیمار تنفسی از هوشیار نسبی و یا کامل برخوردار بوده و صرفا در بعضی از مواقع با افت میزان اکسیژن خون مواجه می شود شما می توانید بر اساس مدت زمانی که فرد بیمار تنفسی در طول شبانه روز به اکسیژن نیاز دارد از بین دستگاه اکسیژن ساز برقی و یا انواع کپسول های اکسیژن مکانیکی در سایزها و اندازه های گوناگون با حجم های 2 ، 5 ، 10 ، 20  لیتری ، دستگاه تنفسی مورد نیاز بیمار را انتخاب کنید . پیشنهاد ما بر آن است که اگر بیمار تنفسی شما بیشتر اوقات در منزل بستری بوده و روزانه در حدود چند دقیقه به علت تنگی نفس و کمبود اکسیژن به اکسیژن خالص  نیاز دارد از کپسول های اکسیژن ده لیتری استفاده کنید . ولی اگر وی در طول شبانهروز برای چندین ساعت به اکسیژن خالص نیاز پیدا می کند و با افت دید اکسیژن اشباع در خون مواجه می شود از دستگاه های برقی اکسیژن ساز بهره جوئید. همچنین بیماران تنفسی که قادر به انجام امور روزانه خود بوده و در اکثر مواقع در بیرون از منزل به سر می برند و در اثر کمبود اکسیژن ، امکان دارد برای چند دقیقه ای نیاز مند رساندن اکسیژن خالص به صورت مکانیکی شوند از کپسول های اکسیژن پرتابل دو و نیم لیتری و یا پنچ لیتری پرتابل و قابل حمل که اکثرا دارای کیف و کوله پشتی هستند که حمل و نقل آنها را آسانتر می کنند ؛ استفاده می کنند . اگر شخص بیمار ز هوشیاری نسبی برخوردار نیست مانند بیمارانی که دارای زندگی نباتی بوده و یا در کما به سر می برند نیاز مند دستگاه های تنفس مصنوعی می باشند که به شرح آن می پردازیم .

دستگاه های تنفس مصنوعی مکانیکی

دستگاه های تنفس مصنوعی با حجم دوره ای جهت رساندن تعداد معینی از تنفس به فرد تنظیم می شوند. این تعداد تنفس و یا سرعت نفس مانند تعداد تنفس فرد در زمانی است که خودش به تنهایی نفس می کشد . در ضمن این دستگاه های تنفس مصنوعی یک کنترل گر حساس دارند که می تواند برای شروع کردن تلاش تنفسی فرد از نو به عبارتی شروع کردن دوباره تلاش تنفسی فرد تنظیم شود . وقتی فرد مبتلا به بیماری تنفسی ف یک تنفس  را شروع می کند ، دستگاه تنفس مصنوعی جهت تحویل و رساندن حجم هوایی موجود به فرد چرخه ای را شروع می کند . دستگاه تنفس مصنوعی همچنین می تواند اکسیژن بیشتری اضافه بر نیاز معمول را به فرد تحویل دهد . میزان اکسیژن داده شده به فرد بر بر اساس میزان اکسیژن موجود در خون وی تعیین می شود . میزان اکسیژن خون از طریق گازهای خون شریانی یا ABG از طریق خود دستگاه به صورت اتوماتیک مشخص می شود همچنین شما می توانید به وسیله دستگاه پالس اکسیمتر از میزان اکسیژن اشباع در خود فرد مبتلا به بیماری کمبود اکسیژن آگاه شوید . اکسیژن اضافی ممکن است بنا بر بسیاری دلایل پزشکی تجویز شود . همچنین دستگاه های تنفس مصنوعی دارای سیستم هشدار هستند. یک سیستم هشدار فشار بالا که وقتی اختلالی در رساندن هوا به فرد وجود داشته باشد به کار می افتد و یک سیتم هشدار فشار پایین که وقتی دستگاه از فرد جدا شود ، به کار می افتد.

دستگاه های تنفس مصنوعی قابل حمل

دستگاه تنفس مصنوعی که در بخش مراقبت های ویژه و در واحد مراقبت حاد استفاده می شود ممکن است از نظر اندازه و علامت تجاری با نوعی که در واحد توانبخشی مورد استفاده قرار می گیرد ، متفاوت باشد . از آنجایی که هدف اصلی توانبخشی بیماران ف بیرون آورن فرد از بستر و در گیر کردن وی در غعالیت ها می باشد ، استفاده از دستگاه تنفس مصنوعی با اندازه بزرگ عملی نیست . در زمان انتقال فرد به بخش توانبخشی ، وی با یک دستگاه تنفس مصنوعی قابل حمل منتقل می شود .در اینجا نیز دستگاه ها با علائم تجاری مختلف زیادی وجود دارد . با این وجود ، همه این دستگاه ها ی تنفسی به یک روش عمل می کنند و قادند عملکردی مشابه دستگاه های تنفس مصنوعی بزرگتر داشته باشند .

یکی از تفاوت های اصلی یک دستگاه تنفس مصنوعی قابل حمل و یک دستگاه تنفس مصنوعی غیر قابل حمل ، روشی است که انرزی و نیروی برق دستگاه را تامین می کند. دستگاه های تنفس مصنوعی قابل حمل قادرند انرژی مورد نیاز را به طرق مختلف شامل :  پریز برق دیوار ، یک باتری داخلی  و یا یک باتری خارجی به دست آورند . این توانایی باعث می شود تا فرد بیمار بتواند حرکن کند و برای ادامه کار دستگاه تنفس مصنوعی وابسته به برق خروجی از پریز روی دیوار نباشد . و با راه رفتن و حرکت کردن خود را از بستر نجات داده و توانایی از دست رفته خود را باز یابد . دستگاه های تنفس مصنوعی با نیروی برق ، انرژیشان تامین می شود و می توانند به روش های زیر کار کنند :

• جریان برق متناوب یا همان جریان برق خانگی  :  دستگاه تنفس مصنوعی تا وقتی که دو شاخه اش در پریز برق باشد به طور نامحدود کار می کند .
• باتری تناوبی 12 ولت خارجی  :  وقتی که دستگاه تنفس مصنوعی بیرون از خانه و یا دور از جریان برق خانه مورد استفاده قرار می گیرد ، می تواند 24 تا 36 ساعت با استفاده از یک باتری کاملا شارژ شده کار کند. با استفاده از یک شارز کننده باتری می توان این باتری را دوباره شارز کرد یا این باتری وقتی که به دستگاه تنفس مصنوعی وصل باشد و دوشاخه دستگاه نیز در پریز برق باشد دوباره شارز می شود.
• باتری داخلی  :  دستگاه های تنفس مصنوعی به یک باتری داخلی مجهز هستند که انرزی الکتریکی را برای یک ساعت یا بیشتر در وضعیتی که منبع انرژی دیگری در دسترس نیست ، تامین می کند . باتری داخلی وقتی که دستگاه تنفسی به دجریان برق خانگی وصل می شود ، به طور خودکار شارز می شود . وقتی از این باتری استفاده می شود به علت محدودیت زمانی در امکان استفاده از آن ، باید هر چه زودتر منبع انرژی جایگزین پیدا شود . دستگاه های تنفس مصنوعی به این توانایی مجهز هستند که منبع انرزی خود را به طور خودکار از یک منبع به منبع دیگر تغییر دهند . چراغ های نشانگر ، نشان می دهند که منبع انرژی در حال استفاده است .

به کار انداختن دستگاه تنفس مصنوعی برای بیمار

دکمه های کنترل و کلید های روی دستگاه های تنفس مصنوعی قابل حمل از نطر ظاهر، شکل و اندازه با دکمه های کنترل و کلید های دستگاه های تنفس مصنوعی بیمارستانی متفاوت هستند ، اما همگی عملکرد مشابهی را کنترل می کنند . همه دستگاه های تنفس مصنوعی قابل حمل قادرند حجم جاری معادل  100 تا 300 CC را به فرد برسانند . تعداد تنفس از 2 تنفس در دقیقه تا 60  تنفس در دقیقه قابل تنظیم است . شیوه یا روشی که دستگاه تنفس مصنوعی تنظیم می شود به دو طریق روش کمک کنترلی یا روش تنفس مصنوعی اجباری متناوب همزمان است .

دستگاه تنفس مصنوعی قابل حمل قادر است هوا را در مراحل مختلف با حجم ها ، سرعت و فرکانس ها ی قابل تنظیم در هر مرحله منتقل کند . اکسیژن نیز با برخی تنظیمات می تواند از طریق دستگاه تنفس مصنوعی قابل حمل منتقل شود . میزان تلاش فرد برای تنفس و سرعت تنفس وی برای  کمک به جلوگیری از خستگی عضلات تنفسی تحت نظر گرفته می شود. علائمی که نشان می دهند عضلات تنفسی دچار خستگی شده اند شامل سرعت بالای تنفس و اشکال در نفس کشیدن و تنفس است . برنامه جداسازی هر فرد از دستگاه تنفس مصنوعی ، مختص به خود آن فرد است . همچنان که ثبات وضعیت بالینی فرد پیشرفت می کند ، برنامه جداسازی فرد امکان پذیر می گردد که با کاهش تدریجی در اندازه لوله نای گشایی و تغییر در نوع لوله نای گشایی مورد استفاده وی انجام می شود . در صورتی که جداسازی فرد از دستگاه تنفس مصنوعی انجام گیرد ، گام بعدی در این فرایند جدا کردن وی از لوله نای گشایی است . یادآوری می شود این فرایند ، فرایندی ویژه هر فرد است ، بنابراین ضروری و مهم است که میزان پیشرفت هر فرد با فرد دیگری مقایسه نشود .

نظارت بر فرایند جداسازی فرد مبتلا به بیماری تنفسی از دستگاه تنفس مصنوعی

متغییر ها و پارامترهای تنفس مصنوعی ، گروهی از مقادیر اندازه گیری یا آزمایشاتی هستند که هم توسط فیزیوتراپیست و هم توسط پرستار انجام می شوند . بررسی ها با استفاده از یک وسیله دستی به نام اسپرومتر انجام می شود . این وسیله وقتی که فرد از دستگاه تنفس مصنوعی جدا شده است استفاده می شود و برای درمانگران میزان توانایی فرد برای اینکه خودش تنفس کند را مشخص می کند . پارامتر های تنفسی معمولا قبل و بعد از فرایند و برنامه جداسازی اندازه گیری می شوند و آمادگی فرد برای شروع جداشدن از دستگاه را تعیین می کنند . پارامترها شامل ظرفیت حیاتی ، حجم جاری و نیروی تنفس منفی است .